drama drama drama

medyo madrama tong post na to kaya wag nyo nalang basahin hehe,.
-------------------------------------------------------
dati nung bago ako magmove dito sa pilipinas from u.a.e para i-continue ang studies ko, i felt really happy because i would be living on my own from then on. wala ng sesermon sakin, wala ng makekealam sa mga ginagawa ko, "isn't life so perfect without parents?", sabi ko pa sa sarili ko. si papa ang kasama kong umuwi dito nun. umuwi siya para i-build na yung bahay namin. after 5 months, natapos na ang pinatayo nyang house, then bumalik na siya sa u.a.e. para magtrabaho na ulit. naiwan na kami ng kapatid ko dun sa province, ung aunt ko who is my mom's sister ang nagaalaga samin. at first, i thought madali and masaya ang walang kasamang magulang. days turned to weeks, and weeks turned to months, only then did i feel how it was to be alone. from then on naging introvert na ko. i started to feel uncomfortable mingling with other people. i've secluded myself from other people's company, because i'm better left alone. dun din ako naanoy sa little sister ko kasi sobrang kulit nya. natural bata. at dahil immature pa din ako nun, i hated her so much. nung grumaduate ako ng highschool and ung sis ko grumaduate ng kindergarden, umuwi si mama para kunin ung kapatid ko. since i decided to study here in manila, parang na-de-ja-vu ako ulit. naiisip ko nanaman na "yes!" tuluyan ng walang manenermon sakin kasi malalayo narin sa tita ko. hehe. ewan ko ba kung bakit i hate being reprimanded so much, maybe because i was a lot nicer than the usual kids around me. :D
then un, college gave me a blast. i got rid of my beig anti-social because of real friends that started to come my way. and sumali pa ko sa isang choral-performing group. akalain mo un?! ako?! nakasali sa ganun?! hehe.. pero despite all of these, malungkot parin ako, kasi hindi ko kasama ang family ko. once a year ko nalang sila makasama tuwing uuwi ang isa sa kanila kasama kapatid ko, nung june last year lang nangyari un, na nakasama ko silang tatlo, umuwi sila because my dad was sick with kidney stones kaya inuwi nila dito para dito nalang siya magpagaling.dito din nagcelebrate ng birthday ung kapatid ko last july, i got really drunk that time kaya hindi ko nacontrol emotions ko, i cried so much to my mom, wanting to tell her how much i was so happy to be with them, pero hindi ko parin nasabi un, iyak lang ako ng iyak habang niyayakap nya ko. problema ko din kasi, hindi ako expressive na tao, i wanna let them know how much i miss them and love them, pero something unknown seems to deter me in doing so. kaya ayun. ewan ko ba kung bakit ko naishare ito sainyo ngayon. nakapakinig lang ako ng malungkot na piano music, naisulat ko na ito. hehe. gusto ko lang naman malaman nila na mahal na mahal ko sila kahit hindi ko ito maiparamdam. na ginagawa ko ang lahat para lang hindi ko sila bigyan ng sakit ng ulo, at para masuklian ang mga paghihirap nila sa pagtatrabaho. un lang. . . haay ang lungkot. midterms na kasi. kainis!